در گوشه ای از این جهان پرتلاطم ، جامعه ای خواسته ها وآرمان های خود را به پشتوانه منطقی مستحکم که منظم به عقل وخرد ی جمعی بوده ، تبدیل به هدف کرده و آن را در قالب آینده ای روشن به تصویر کشیده است. تصمیم این ملت ساختن تمدنی بومی به نام ایران و با محتوایی اسلامی وزیر بنایی دینی است. در این تصویر که سندی فرابخشی است برای کلیه آحاد جامعه آمده است که ایران آینده ، متکی بر سهم برتر منابع انسانی و سرمایه اجتماعی در تولید ملی ، توسعه یافته ، توانا در تولید علم وفناوری و به دور از فقر ، جایگاه اول اقتصادی در سطح منطقه جنوب غرب آسیا و بهره مند از محیط زیست مطلوب است.
در راستای بحث فوق و در بند های 10،19 و 23 راهبردهای بلند مدت توسعه سند استان مرکزی تمهیدات زیر پیش بینی شده است.
-حفظ تعادل اکوسیستم های طبیعی و رعایت و تأمین استانداردهای زیست محیطی در کانون های شهری وصنعتی استان ….
-تقویت نهادهای غیر دولتی به منظور افزایش مشارکت مردمی
-ایجاد ساز و کارهای لازم وحمایت از افزایش بهره وری در بخش های اقتصادی وعوامل تولید.
مباحث فوق حاکی از دور اندیشی مسئولین و برنامه ریزان استان جهت شتاب بخشی به امر توسعه با راهبردهای صحیح واصولی است. معهذا پیدا کردن روش های متناسب با اهداف اصلی راهبرد ها و سیاست های فوق خود نکته بسیار مهمی است که در این مقوله می بایست اتاق های فکر مجزا ومتعددی تشکیل وروی آن ها کار شود. خلاصه اینکه بسیار شنیده ایم که در این سرزمین آب کم دارد اما بیکار کم ندارد، منابع آن اندک می شود اما دائما ً منابع اندیشه آن بیشتر می شود. خوب در این میانه چه باید کرد؟ شاید بهترین راهبرد استفاده از تفکر و خرد جمعی و توان بالقوه ملی باشد ، به عبارت بهتر سهم دهی به مردم در اتخاذ تصمیم و انتخاب وظیفه و اجرای صحیح آن منجر به ثمرات گسترده ای می شود که حداقل یکی از آن ها کاهش مشغله های تصمیم گیرندگان و مجرین دولتی و دیگری انطباق میزان سهم خواهی و توقع جامعه از نتایج عملکرد خودشان است.
تشکیل سازمان ها و نظام های صنفی مثل نظام مهندسی ساختمان ، معدن ، نظام پرستاری و … یکی از الگوهای موفق در این زمینه است و به نظر می رسد در چارچوب سند ملی توسعه کشورو در استان ها بتوان از این الگو ، بهر ه هایی بیش از آنچه که تا کنون بدست آمده است ، در یافت نمود.
بر اساس آنچه که در بالا اشاره شد و خصوصاً مطالب ابتدایی این بحث ، به نظر می رسد تأسیس نظامی تحت عنوان آمایش و برنامه ریزی سرزمین بتواند بخش قابل توجهی از بار توسعه متناسب ومد نظر سند چشم انداز وبرنامه پنج ساله پیش رو را به دوش کشد. توصیف وتشریح محاسن آمایش سرزمین از حوصله این بحث خارج است اما تأسیس نظام صنفی تحت این عنوان که قطعاً باعث کاربرد توان بالقوه نیروی انسانی و دانش و مهارت آن ها به ویژه فارغ التحصیلان گروه تحصیلی علوم انسانی (مدیریت ،اقتصاد،جامعه شناسی و…)در کنار سایر تخصص های مرتبط(محیط زیست وجغرافیا) است، منجر به افزایش سهم بخش خصوصی در حوزه آمایش سرزمین و برنامه ریزی های محیطی می شود.
اینک که در آستانه اجرای برنامه پنجم توسعه کشور هستیم شاید پیشنهادی آمایشی برای اصلاح الگوی تولید و مصرف ،اقدامی اساسی باشد که با تجلی اهداف آن در قالب تأسیس نظام آمایش سرزمین و برنامه ریزی های محیطی بتواند راهگشای بسیاری از مشکلات فعلی مبحث توسعه و عدالت کشور باشد.
سابقه و نتایج مثبت تأسیس نظام های مختلف صنفی که عمدتاً منجر به اشتغال زایی و کار آفرینی، ساماندهی بهتر فعالیت های صنفی ، کاهش تصدی دولتی ،وضع بهتر قوانین مرتبط ، رسیدن به اهداف اصل 44 قانون اساسی شده ، همه و همه بیانگر مطلوب بودن تأسیس نظامی تحت عنوان آمایش سرزمین و برنامه ریزی های محیطی است.
اگر چه باید اذعان کرد که در تأسیس این نظام نیز مثل سایر نظام های صنفی سلسله مراتبی متصور است اما شاید در این مقوله و آن هم به دلیل اهمیت بالای موضوع ، کالبد شکافی آن یکی از اولاترین اقدامات باشد. اما آنچه که می توان حداقل در خاتمه این بحث ارائه نمود این است که افزایش دایره تصمیم گیری یک جامعه از هر بعدی مثبت است چرا که :
-منجر به خود شناسی بیشتر ، عیب یابی دقیق تر و استکمال در نظام حاکم بر جامعه است.
-نوعی افزایش توانایی خود بینی منطقی تر از خارج درون است.
-باعث انگیزه سازی بیشتر منابع معطل و تحرک و بکار گیری بیشتر آن هاست.
-منجر به افزایش بهر ه وری در منابع و تولیدات و از سوی دیگر اصلاح الگوها و روش های مصرف می شود.
خلاصه اینکه  والله جعل لکم الارض بساطا، لتسلوکو منها سبلاً فجاجا ( نوح آیات 19و20).