اختصاصی مرکزی دیلی : چقدر دلتنگ حرف میزند.خستگی در نگاهش موج می زند.گهگاه لبخندش خسته تر از بغضهای فروخفته است اما هنوز هم امید دارد.هنوز هم دلش به کورسوی امیدی که ممکن است بدمد و شرایط را تغییر دهد خوش است.با چنان ذوق و شوقی از موفقیتهای دوستانش جذابیت ورزش مورد علاق اش حرف می زند که براحتی میتوان برق چشمانش را دید.انگار نه انگار همان جوان تازه واردی است که چند دقیقه قبل آرام و متین حرف می زد.حالا صمیمیت توام با ذوق زدگی را در نگاهش میتوان حس کرد.حرفهایی از جنس درد دل و درد دلی از جنس امیدواری آمیخته به نگرانی.دلم میخواهد حرفهایش را کلمه به کلمه منتشر کنم و عبارت به عبارت به گوش همه مسئولین غافل برسانم.
مگر فعالان فرهنگی ورزشی چه گناهی کرده اند که هم باید از جیبشان خرج کنند و هم زخم زبان و بی توجهی بشنوند و ببینند.بنظر شما اگر این پتانسیلهای فرهنگی ورزشی در کشورهای دیگر بودند چگونه از آنها حمایت می شد؟راستی مطالبه این چند جوان فعال هم استانی چیست که اکثر قریب به اتفاق مسئولین استان حتی حاضر نشدند حرف و درد دلشان را بشنوند؟
نمی خواهیم در این گفتگو نام یک تیم خاص و یا ورزش بخصوص را مطرح کنیم.این همه درد دلی است که ورزشکاران و ورزش دوستان استان بدان مبتلایند.بنا هم نداریم سیاه نمایی کنیم ولی این بخشی از رنج و محنت هر لحظه فعالین است.امیدواریم این گفتگو تلنگری باشد برای مسئولین که بجای تقویت نه چندان موثر قوای قهریه و انتظامی به حل زیر ساختی مشکلات مبتلا به جامعه اقدام کنند.
حدودا هشت ماهی می شود که تیم تشکیل داده اند.جالب است بدانید علیرغم کم بودن تعداد ورزشکاران این رشته در استان پتانسیل قابل توجهی در همین چند ماه تمرین توسط این جوانان ورزشکار نشان داده شده بطوریکه مدعیند در صورت حضور در لیگ کشوری میتوانند نتایج قابل توجهی برای استان کسب کنند و ان موقع است که ما هم مثل استانهای دیگر که اصولا برنامه ریزی دارند حرفی برای گفتن در کشور داریم.
حرفهایش را از اینجا شروع می کند که: از بین شست هفتاد نفر ورزشکار مستعد در باشگاهمان با برگزاری آزمون و تمرینات آمادگی ، اکنون دو تیم پنج نفره آقایان و خانمها را آماده نموده ایم که علیرغم استعداد و علاقه بازیکنان ، بشدت مشکلات مالی آزارمان می دهد و اگر حمایتی صورت نگیرد ممکن است تیمها منحل شوند چرا که خرید تجهیزات هزینه دارد.
گله می کند که ما بدنبال کمک بلاعوض و صرفا جذب اسپانسر نیستیم بلکه بارها اعلام کرده ایم که حتی به ما وام بلند مدت بدهند تا خود اعضای تیم هزینه ها را بصورت اقساط تامین کنند ولی دریغ از حتی یک در باغ سبز و حتی وعده سر خرمن.ظاهرا مسئولین استان فقط روزمرگی هایشان را می بینند و انگار فقط رسالت دارند آنها را چاره کنند و حاضر نیستند کمی بیشتر از نوک دماغشان ببینند.
می پرسم مگر چقدر سرمایه می خواهد یک تیم که می گوید مجموعا برای هر نفر خرید تجهیزات معقول و نیمه حرفه ای که کفاف موفقیت تیم در لیگ را بدهد 2 میلیون تومان می شود.در دلم به تنگ نظری های برخی مسئولین می خندم.وقتی برای آراستن فلان میدان و بلوار دهها میلیون تومان هزینه می شود، وقتی برای برگزاری فلان همایش باری بهر جهت چند ده میلیون تومان هزینه می شود، وقتی برای تبلیغ فلان مدیر کل دهها میلیون تومان به جراید بابت رپرتاژ پرداخت می شود چرا باید کسانی که دنبال ورزش حرفه ای هستند و مطرح کردن نام و پتانسیلهای استان باید اینقدر در مضیقه قرار بگیرند؟
می گویم مگر این درد دلهایتان را به مسئولین منتقل نکرده اید که می خندد و انگار سر درد دلش باز شده باشد می گوید که ما تنها از مسئولین همدردی می شنویم.فعلا تقاضایمان در تربیت بدنی روی میز مدیران و معاونین پاسکاری می شود که البته تابحال هیچکس هم جوابی از این درخواستها نگرفته است و مدیران تربیت بدنی هم خودشان می دانند که کلی تیمهای اینگونه منتظر کمک های تربیت بدنی یا منحل شده اند و بیخیال اینگونه کمکها یا رفته اند و دستشان را به زانوی خودشان گرفته اند که الان در شرف انحلالند.
در مراجعه به استانداری و فرمانداری حتی در وقتهای ملاقات عمومی استاندار و فرماندار گفتند و شنیدیم که وقت ندارند!برخی نهادهای دیگر مثل شورای شهر که اصولا در باغ نیستند!صنعت استان هم اگر توانی برای اسپانسر شدن داشت حقوق پرسنل خود را پرداخت می کرد!چندین مورد هم نامه نگاری مستند به ریاست جمهور و دفتر رهبری داشته ایم که با اعلام جواب فعلا در دست بررسی است مواجه شده ایم.
بهر حال ما چند ماهی است در بلاتکلیفی بسر می بریم که باید تیم را منحل کنیم یا ادامه دهیم.بهر حال اعضای تیم هم نسبت به مسئولین دلسرد شده اند و توجیهی برای ادامه کار وجود ندارد.با توجه به در پیش بودن لیگ کشوری باید تکلیفمان مشخص شود که اصلا استان تمایلی برای فعالیت فرهنگی ورزشی دارد یا خیر؟اینکه کسی حاضر می شود حتی درد دل ما را بشنودیا کماکان با همدردی صرف مشکلاتمان را دوصد چندان کنند؟رییس هیات ورزشهای همگانی هم تا حد توان کمک نموده است ولی دیگر کمک به این تیمها از حدود اختیارات وی خارج است.بهر حال در یک برزخ غیر قابل تحمل بسر می بریم.
در حین تهیه این گفتگو به این فکر می کنم که حق الجلسات انواع شوراهای ورزشی در استان چقدر است؟مسئولین استان چرا بابت اینگونه جلسات که نتیجه قابل دیدنی برای ورزش استان نداشته حق الجلسه دریافت می کنند؟خرج چاپ آمارهای نه چندان صحیح فلان مدیر کل در مطبوعات محلی که فقط خود جناب مدیر کل می خواند و می بیند و آرشیو می کند چقدر است؟یک بنر ساده با چند صد هزار تومان تهیه می شود و مشکل چند ورزشکار را این پول حل می کند؟در راه با خودم به این مسائل فکر می کنم و به خیل جوانان حیران در چند خیابان اصلی شهر غبطه می خورم.با خود می گویم : با اینهمه پتانسیل جوان چه ها که نمی شود کرد…
جالب است بدانید در همین باشگاه تیمهایی از استانداری و تربیت بدنی وجود دارند و هفتگی به تمرین می پردازند.خود اعضای باشگاه که برخی از کارمندان دستگاههای اجرایی هستند هم می دانند که این باشگاه با چه خون دلی اداره می شود و چطور تابحال سرپامانده است درحالیکه بعضی وقتها صاحب باشگاه از جیبش هم هزینه کرده که البته اسناد آن هم موجود است.
بهر حال با همین یکسال فعالیت باشگاه استعدادهای جالب توجهی در استان شناسایی شده است که نوید سالهای موفقیت آمیزی را برای این باشگاه می دهد.بهر حال حتی یک دوره درخشش این تیم در لیگ کشوری بدون شک افکار عمومی جوانان ورزش دوست را به سمت این ورزش جلب خواهد کرد که بخشی از مشکلات فرهنگی و اجتماعی جامعه را حل می نماید.
در یک جستجوی ساده در میان باشگاههای فعال به یک تیم پایتخت نشین بر می خوریم که چندین سال است با حمایت مسئولین و جذب اسپانسر تیم اول کشوری و تیم دوم در بین پنجاه تیم برتر جهان است.این در حالی است که حتی یکبار هم در رسانه ملی به موفقیت این تیم و شکست رقبای حرفه ای از کشورهای اروپایی و امریکا اشاره نشده است.در حالیکه اخبار ورزشی رسانه ملی سالهاست حتی عوض کردن مدل موی فلان بازیکن فوتبال را جزو اخبار اصلی خود عنوان می کنند حتی خبری چند کلمه ای درباره برگزاری لیگ برتر این ورزش عنوان نمی کنند.
در گفتگو با چند نفر از وارد کنندگان وسایل ورزشی این رشته به نکته جالبی بر خوردیم.گلوله های مورد استفاده در این ورزش در هنگام تولید 30 ریال فروخته می شوند.هنگام خروج از گمرک 250 ریال و هنگام عرضه به باشگاهها 500 ریال تحویل می گردند که بدلیل انحصار اینگونه واردات سود کلانی به جیب یک عده می رود و البته ضرر هنگفتی به سرمایه های جوان یان مملکت وارد می شود.به هر حال واسطه های اقتصادی که از رانتهای خاص بهره می برند در اینجا هم حرف اول را می زنند.
این تیم استانی بشدت به حمایت مسئولین نیازمند است.تیمی که تا بحال از جیب خود برای رشد و توسعه خود هزینه کرده ولی الان بدلیل افزایش هزینه های شرکت در لیگ کشوری نیازمند کمک و یاری ورزش دوستان استان است.امیدواریم مسئولین استان نه به دیده صدقه گرفتن و گدایی کردن بلکه به دیده تجلیل از فعالیتهای این تیم و تیمهای ورزشی دیگر ، این جوانان مستعد را مورد حمایت قرار دهند.
ظریفی می گفت در کشورهای دیگر خود پرداز سرنگ قرار می دهند و خدمات رایگان به معتادین ارائه می کنند چرا که نباید دامنه بحرانهای اجتماعی را با دست خودمان گسترش دهیم ولی در ایران برای جلب حمایت از ورزشکارانی که با هزینه خود و بصورت خودجوش به فعالیت ورزشی آنهم با این پتانسیل و استعداد بالا می پردازند باید التماس کرد که تازه به این کار هم اعتمادی نیست.امیدواریم بتوانیم بزودی از طریق همین رسانه غیرت و همت و تعهد مسئولین استانی را فریاد بزنیم و اخبار خوش موفقیتهای جوانان مستعد این استان را منتظر نماییم.
راستی یادمان نرود که نام این تیم ” تیم پینت بال اوژن ” می باشد که بشدت از ضعف مدیریت فرهنگی ورزشی استان در خسران و نابودی قرار گرفته است.برای اشنایی با این ورزش مفرح و البته فکری و بدنی به سایت این باشگاه مراجعه فرمایید:
http://ozhan.ir