وقتی مطلب منتشر می کنیم و به بررسی مشکلات فرهنگی شهر می پردازیم برخی مسئولین ناراحت می شوند. اما خدا وکیلی شما پاسخ دهید که می شود این افتضاحات فرهنگی را دید و حرفی نزد؟ مگر حضرت آقا ما را افسران جنگ نرم خطاب ننموده اند؟ آیا یک افسر جنگ نرم می تواند ببیند که در شهرش فعالیت های فرهنگی اولویت خود را به فعالیت های اقتصادی می دهد و سکوت نماید؟

زمینی که در بهترین و در دسترس ترین منطقه اراک واقع است ، زمینی که میتوان به بزرگترین فرصت فرهنگی شهر بدلش کرد و تهدیدات جنگ نرم را در این منطقه خنثی کرد ، فرصتی که می تواند به فعالین فرهنگی شهر اعطا شود ، امروز باید شاهد آن باشیم که به عنوان پارکینگ و یا صرفا بعنوان یک مجتمع تجاری از آن استفاده شود. براستی آیا نمی شود در کنار اختصاص این مجتمع به پارکینگ و مجتمع تجاری یک بخشی را هم به فرهنگ استان و شهر اختصاص داد؟ آیا آن جوانانی که مدیران شهری سنگشان را به سینه می زنند به اندازه فوتبال از فرهنگ هم توقع ندارند؟ آیا چون فرهنگ بازخورد انتخاباتی ندارد اعضای شورای شهر به آن نمی پردازند؟

گرچه می دانیم این پروژه مانند سایر پروژه های شهری اراک ممکن است سالهای دیگر هم بعنوان مخروبه مورد عنایت ویژه مدیران جامعه اسلامی!!! قرار گیرد ولی سوال اصلی اینجاست که شورای شهر و شهرداری که مدام بر طبل فعالیت های فرهنگی می کوبند کی قرار است این ادعاهایشان را عملی کنند؟ آیا این بخش از سرمایه شهر نمی تواند کارکردی چند منظوره داشته باشد؟ مگر سایر مجتمع های تجاری مرکز شهر اراک چه خدماتی برای شهروندان داشته اند که حالا اگر این مرکز نباشد یا ظرفیتش کمتر شود چه خدمات و مزایایی از کف شهروندان می رود؟ اصلا طبق کدام اولویت این عزیزان برای شهر نقشه می کشند؟ آیا شهروندان حق ندارند اسناد کارشناسی های انجام شده را ببینند؟ آیا شهروندان حق ندارند مستندات اتخاذ تصمیمات کلان را برای شهرمان در دسترس داشته باشد؟

در هر صورت باز هم باید این جملات مقام معظم رهبری امام خامنه ای را بار ها گوش کنیم و در تنهایی خود برای مظلومیت ایشان گریه کنیم. آنجا که فرمودند:

جنگ نرم؛ راست است، این یک واقعیت است؛ یعنى الان جنگ است. البته این حرف را من امروز نمیزنم، من از بعد از جنگ – از سال ۶۷ – همیشه این را گفته‌‌‌‌‌‌‌ام؛ بارها و بارها. علت این است که من صحنه را مى‌‌‌‌‌‌‌بینم؛ چه بکنم اگر کسى نمى‌‌‌‌‌‌‌بیند؟! چه کار کند انسان؟! من دارم مى‌‌‌‌‌‌‌بینم صحنه را، مى‌‌‌‌‌‌‌بینم تجهیز را، مى‌‌‌‌‌‌‌بینم صف‌‌‌‌‌‌‌آرائى‌‌‌‌‌‌‌ها را، مى‌‌‌‌‌‌‌بینم دهانهاى با حقد و غضب گشوده شده و دندانهاى با غیظ به هم فشرده شده علیه انقلاب و علیه امام و علیه همه‌‌‌‌‌‌‌ى این آرمانها و علیه همه‌‌‌‌‌‌‌ى آن کسانى که به این حرکت دل بسته‌‌‌‌‌‌‌اند را؛ اینها را انسان دارد مى‌‌‌‌‌‌‌بیند، خب چه کار کند؟ این تمام نشده. چون تمام نشده، همه وظیفه داریم. ۱۳۸۸/۰۶/۱۴

این توضیح را هم اضافه نمایم که هر بار در سایت به بررسی مشکلات فرهنگی و … شهر و استان پرداخته ایم با واسطه و بی واسطه این مطالب را بدست مسئولین شهر و استان رسانده ایم و از گوشه و کنار هم می شونیم که مسئولین مطالب را می بینند و می خوانند و گهگاه هم مستقیم و غیر مستقیم نگرانی خود را از انتقادات مرکزی دیلی ابراز می دارند ولی دریغ و صد دریغ که هیچکدام از دستگاه ها و مسئولین گوششان بدهکار نیست و حتی در برخی موارد عکس هم عمل می شود…
بهر حال مهم نیست ما مامور به انجام وظیفه ایم و انشاء الله در پیشگاه خداوند رو سفید و سرافراز باشیم…

با تشکر و احترام – سردبیر مرکزی دیلی