آقا بیا. ای عزیز دلها بیا. ای هستی شیعیان بیا…
مرغ دلمان پر می زند برای آمدنت. بیا که دلهایمان را بدستت بسپاریم و جانهایمان را برای آرمانت فدا سازیم…
ای بهار هستی بیا…
با عرض تبریک پیشاپیش به مناسبت فرا رسیدن ماه رحمت الهی ، گرچه اندکی از اعیاد شعبانیه و بخصوص عید بزرگ نیمه شعبان گذشته است اما لازم دیدم نکاتی چند را یادآور شوم که تذکر همیشه برای مومنان نفع خواهد داشت.
و اکنون چند سوال:
به نظر شما امام زمان با اسراف و چراغانی می آید و اصولا اگر بیاید برای این ندانم کاری هایمان در محضر حضرتش توجیهی داریم و شامل توبیخ قرار نخواهیم گرفت؟
آیا امام زمان راضی است ما با به زحمت انداختن انسانی شادیمان را در جشن میلاد نشان دهیم چه برسد به اینکه انسانهایی را بواسطه ندانم کاریمان به دردسر بیاندازیم؟
آیا با این رفتار غیر مسئولانه شادی واقعی شیعیان حقیقی را از میلاد موعود و نهایت آروزی حق طلبان و آزادیخواهان و جویندگان عدالت میتوانیم نمایش دهیم؟
…
با خودم داشتم فکر می کردم کسی که در این کمبود برق برای نشان دادن شادی اش از چراغانی استفاده کند و متوجه نباشد با این کار چه خانواده هایی را از داشتن نعمت برق محروم می سازد چگونه می تواند ادعا کند می تواند برای فردایی که محتمل است ادعا کند یار و سرباز منجی بشریت از رنج و محنت و نادانی و تباهی خواهد بود؟ برای لحظه ای اندیشیدم که چرا باید جشن نیمه شعبان باید خواب را از همسایگان بگیرد و چرا باید پخش نذری گره ترافیکی سر راه عابران ایجاد کند؟
مگر نه این است که برای هر تهذیبی باید از خود شروع کرد؟ کسی که مفهوم حق الناس را درک نکرده باشد چگونه میتواند شیرینی تهذیب و حضور قلب را انگونه که شایسته یک شیعه واقعی است درک کند؟ مگر نه اینست که باریتعالی آنقدر که به حق الناس توجه مان را جلب فرموده به حق الله توصیه ننموده؟
در خیابان قدم می زنم و چراغانی ها را می بینم و از طرفی بیاد می آورم خانواده ای در این ابتدای شب کنار هم نشسته اند که برق می رود و اولین چیزی که به ذهن اعضای خانواده متبادر خواهد شد رنجی است که بواسطه رفتار غیر مسئولانه بعضی از منسوبان به این جشنها و مراسمات مذهبی دچار کانون گرم خانوده شده است.
به سرنشینان خودرویی نگاه می کنم که ناچارند در ترافیکی که ناشی از انتخاب بد جایگاه پخش شربت نذری است در این هوای گرم و طاقت فرسا صبر کنند تا پس از مدت زمانی معطلی به کندی در مسیر خود قرار گیرند.
کم نیستند مواردی از این دست که بواسطه مراسمات مذهبی مشکلات عدید برای شهروندان ایجاد کرده و می کنند و صد البته شکی نیست عده زیادی از ما ایرانیان و شیعیان درک میکنیم اهمیت تبلیغ اینگونه ظواهر دینی را اما اگر حتی یک خانواده هم بواسطه اینگونه رفتارها و ندانم کاری ها نسبت به اعتقادات بد بین شود چه کسی مسئولیت آنرا خواهد پذیرفت؟
مگر جشن فقط به نور افشانی و چراغانی و سد معبر و ایجاد سروصدای مزاحم باید ختم شود؟
مگر نه اینست که بزرگ مرد عالم بشریت ، مولای جوانمردان فرموده ” عید همان روزی است که امروزت از دیروزت بهتر باشد “؟ و مگر نه اینکه بهتر بودن را ابتدا در کیفیت بالای زندگی باید جست و جو کرد و اولین عامل مهم در این کیفیت دانایی محوری است؟
و متاسفانه امروز کمتر شاد برپایی مراسماتی هستیم که دانایی محوری را هدف اصلی برنامه خود قرار داده اند…
با اینکه فراگیر شدن اینگونه فعالیتها در بین جوانان و اقشار مختلف اجتماعی و شهروندی که در جای خود بسیار با ارزش و در موادی تاثیر گذار است می طلبد که متولیان فرهنگ و جامعه از این نکته نیز غافل نباشند که سوق دادن مراسمات مذهبی به سمت و سوی آگاه کردن جامعه ، آنرا در برابر آسیبهای محتمل بیمه خواهد کرد.
ایمان با شور ایجاد نمی شود بلکه با شعور میتوان پایه ریزی اش کرد. آتشی که بواسطه شور در دل و جان روشن می شود به همان زودی که ایجاد می شود خاموش می گردد اما جرقه ای که شعور دارد تا قرنها باعث جلوگیری از گمراهی خواهد شد.
به امید آن روز…

محمد هادی بیات