ایکاش در این دهه اول محرم شهر و دیارمان شور و شوق عاشورایی داشت. متاسفانه بطور مثال حتی خیلی کمتر از بنرهایی که برای خیر مقدم به رییس جمهور بر سر هر کوی و برزن نصب شده بود هم برای امام حسین و ماه محرم نصب نشده. جالب است که عزیزان مسئول بیلان های انچنانی و گزارشات فضایی هم ارائه می دهند که فلان قدر اتفاق فرهنگی در استان افتاده و اصلا هم نباید شک کرد که باعث الاسباب همه این فتح و الفتوح فرهنگی خود همین آقایان مسئول هستند.

برای عید غدیر هم همینگونه بود ، برای سایر مناسبت ها همینگونه بوده. بنظر می رسد برخی مسئولین و متولیان فرهنگی استان فکر می کنند این شاهکار مدیریتی اینهاست که مردم به نماز جمعه می روند و در راهپیمایی شرکت می کنند. شاید بعضی وقت ها هم فکر کنند بعلت سیستم مدیریتی انهاست که مردم در صحنه حاضر هستند. ولی نباید اشتباه کرد چرا که این مردم همیشه در صحنه حاضر بوده و هستند. قرار هم نیست با کمکاری یک مدیر و یا خود بزرگ بینی یکی دیگر اسلام و انقلاب را رها کنند.

شاید این یک توهم بزرگ باشد که اعتقادات مستحکم مذهبی و فرهنگی مردم را نادیده بگیریم و فکر کنیم ما بودیم که مردم سخنرانی مذهبی برگزار کردند و مراسم فرهنگی و مذهبی برگزار شد چرا که قبل از انقلاب هم همین مراسمات مذهبی هم برگزار می شدو در آن زمان نه حکومت معتقد بود و نه دستگاه های عریض و طویل کنونی وجود داشتند و نه بودچجه های کلان انچنانی از بیت المکال مسلمین هزینه می شد.

راستی از شورای شهر و شهرداری که میخواستند از نخبگان و بزرگان اراک تجلیل کنند هم باید یادی کرد چرا که مدتی است بخش فرهنگی مدیریت شهری در انفعال شدید بسر می برد و البته هیچ پرسشگری هم در این زمینه نیست و شکی هم نیست که تمایلی برای پاسخگویی هم وجود ندارد. آیا بین عید غدیر و نیمه شعبان و عاشورا و تاسوعا و سایر مناسبتهای مذهبی بزرگ اسلام و تشیع فرقی هست که برای یکی نور افشانی می شود و برای دیگری هیچ کاری از پیش نمی رود؟

کجایند مسئولین استان که داعیه دار فرهنگ و مذهب هستند؟ اگر کارهای خودجوش و مخلصانه مردمی نبود آیا می شد در این شهر رنگ و بوی اسلام و مسلمانی را در مناسبتهای خاص و حتی سایر روزهای سال مشاهده کرد؟ کجایند سینه چاکان فرهنگ و دین و انقلاب که در این مورد خاص هیچ آبی از آنها برای اسلام و انقلاب گرم نشده است؟ روی سخنم به فرد خاص و مسئول خاصی نیست. حرف از کمکاری است. حرف از جناح و دسته سیاسی نیست. حرف از لحظاتی است در خاکریز فرهنگی از دست می رود.خاکریزی که برای هر وجبش خون شهیدی ریخته. آیا نادیده گرفتن اینهمه مسئولیت بی غیریتی نیست؟

بی غیرتی من و مای نویسنده و خبرنگار و صاحب رسانه است که نسبت به اصل و اساس نظام که همانا شریعت مقدس اسلام و مذهب تشیع است بی اعتنایی می شود و ما در میان درگیری های سیاسی روزمره و نان به نرخ روز خوری و قلم به مزد بودن بی تفاوت و شاید بی خیال تر از همیشه بوده و هستیم. از خودمان شروع می کنم چرا که می دانم دیگر این حرف ها خریداری ندارد و در بازار مکاره سیاست امروز این حرف ها را برای کم اثر شدن برعکس تفسیر و تعبیر می کنند.

قبل از اینکه برای یک مصداق تهاجم فرهنگی گریبان چاک کنیم و سمینارها برگزار کنیم شاید لازم باشد بخود آییم و اثر رفتارها و تصمیمات خودمان را در این عرصه واویلای فرهنگ و مذهب بررسی کنیم. شاید لازم باشد قطب نمای اولویت هامان را از قبله سیاست و مصلحت گرایی به سمت قبله ایمان و اعتقاد به وعده الهی دوباره تنظیم کنیم. شاید لازم باشد…

اگر می خواهیم نسبت به لقمه های حلالی که از سر سفره همین مراسم و اعیاد و عزاداری ها خورده ایم نمک نشناسی نکنیم ، اگر واقعا به حرمت خون شهیدانی که برای این انقلاب جان داده اند تا اکنون در صلح و آرامش اقتدار زندگی کنیم و پست مدیریتی بگیریم و برای شهر و دیارمان تصمیم سازی کنیم اعتقاد داریم ، اگر واقعا خود را مدیون این نظام و انقلاب و مردم فهیم ایران اسلامی می دانیم ، اگر و اگرهای دیگری که دیگر گوش هامان به شنیدن آنها عادت دارد و حساسیت ذهنی مان نسبت به این واژه ها از بین رفته… ، یک قدم کاربردی برای این اصول باید برداریم و بدانیم قدمهای کوچک و شاید کم اهمیت ما باعث سربلندی و اقتدار اسلام عزیز و ایران سرافراز می شود.

و نباید شک داشته باشیم اگر اهمال کنیم هم این دنیا در پیشگاه بلند ملت آزاده ایران و هم در آن دنیا در محضر عدل الهی سرافکنده و روسیاه خواهیم بود. بین مسئول بلند پایه و کارمند عادی و روحانی و پولدار و فقیر هم به نسبت مسئولیت و فهمشان توقع است. بیایید بیش از این شرمنده امام عزیزمان و شهدای گرانقدر انقلاب نباشیم. بیایید یک بار برای همیشه بی غیرتی دینی را از شهر و دیارمان بیرون کنیم…

ارادتمند همه مخلصان اسلام و انقلاب – عبدالحسین

مطلب مرتبط :

گلایه ای از برخورد منفعلانه سازمان تبلیغات استان با موضوع دین و علماء