آیا اعتقاد به یک مذهب و بصورت خاص شیعه تاکید بر پذیرش یک مسئولیت نیست؟ در شیعه مومن بودن با اصالت عمل متناسب است بدین معنی که بجز تعابیر و معانی قلبی و باطنی ایمان ، شرط عمل و اجرا نیز بدان افزوده می شود که خود بنوعی پاسخی برای سوال فوق خواهد بود.

در حوزه هنر ، اینکه آیا هنرمند امروز خود را مسئول انجام تعهد می داند و هنرش را وسیله رسیدن به این هدفی که رسالت وجودی اش آنرا تعیین می کند سوالی است که حتی بین حوزه هنر در غرب و شرق عالم نیز مناقشات فراوانی را بوجود آورده است که مفاهیم “هنر برای هنر ” و یا “هنر برای انسان” را  مطرح می سازد.در حوزه ادبیات هم اینگونه مناقشات وجود دارد که صرفا زایش قطعه ای هنری و زیبا رسالت وجودی شاعر است یا اینکه پدید آورن اثری که انسانها را در آگاهی بخشی و یاری رساندن در نیل به اهداف یاری می سازد واقعیت وجودی یک شاعر را بیان می سازد؟

متاسفانه پرداختن به ظواهر ما از پرداختن به روح واقعی در هر حوزه ای باز می دارد و مذهب هم یکی از این حوزه ها است که با عنوان کردن فرمول “مذهب برای مذهب” دستخوش تلاشهای تخریبی دشمنان بشریت شده و می شود و اینگونه ویترینی و تزیینی کردن مذهب ، حقیقت و حیات انرا منجمد و تعطیل می کند.”مدهب برای مذهب” یعنی از مصرف انداختن مذهب که در احادیث و روایات اسلامی بشدت منع شده است.

اکثر تعابیری که مفاهم نخستین اسلام بر ان بنا شده است مانند : دین ، صراط ، مذهب ، امت ، امامت ، عبادت ، حج و سعی و سبیل و … همگی ریشه در رفتن و راه دارند.این تعبیر زیبایی است که نشان می دهد اینها راههایی هستند برای نیل به یک هدف.راه هستند به این معنی که نباید در راه ایستاد.راه برای رفتن و به مقصد رسیدن است نه برای قدم زدن بی هدف ، بی دلیل و بی نتیجه.

خوانده ایم که امانت خداوند بر کوهها و آسمان عرضه شد و نپذیرفتند ولی انسان پذیرفت.امانت را پذیرفت یعنی مسئولیت قبول کرد که انسان نه مجبور است و نه آزاد.هنوز خیلی از ما در عمل باور نداریم مسئولیت مخصوص رهبر نیست.به روحانی و روشنفکر هم اختصاص ندارد.در جهان بینی اسلامی همه نسبت به هم مسئولند.انسان نسبت به کائنات هم مسئول است.

اسلام برای علم و دانستن ارزش بیشتری قائل است چرا که آنها که نمی دانند با آنها که می دانند برابر نیستند و در جایی دیگر آمده است که ارزش مرکب قلم دانشمند بیشتر است از خون شهیدان.با توجه به تاکید اسلام بر مسئولیت خون و مرکب در این عبارات مسئولیت مرکب بسیار بالاتر از خون توصیف شده است.حتی در جایی بدان قسم یاد می کند.البته قلم و مرکبی که مسئول است.

مسئولیت شیعه بودن بسیار خاص تر از مسئولیت مسلمان بودن و دانشمند بودن و انسان بودن و متفکر بودن.که خاک شیعه علوی مسئولیت خیز است.مسئولیت جهاد و انفاق خیلی سنگین است.در این مذهب حتی قرآن خواندن هم مسئولیت می آورد وقتی قرآن را باز می کنی و میخوانی که روز قیامت به اندازه ذره ای کار نیک و بدت نادیده گرفته نمی شود.حتی تاریخ خواندن هم مسئولیت آور است چرا که در تاریخ شیعه می خوانیم علی جان و مال و ناموس و خانواده اش را فدای “حق” و “ناس” کرد  با همه اینها انچنان از حساب و کتاب مسئولیت بزرگی که بردوش دارد خوف دارد که اینرا به دوستدار و آشنای خویش نیز منتقل می سازد.

غالبا بجای شناختن و فهم محمد(ص) و علی(ع) راههای را بر می گزینیم که مسئولیتی برایمان ایجاد نکند.اینها بدون اینکه بشناسیمشان مانند بقیه هستند.و البته شناختی که مسئولیت هم می آورد زحمت هم دارد که اصولا اسنان راحت طلب است و تنبل…

به تعبیری آغاز نبرد حقیقت و مصلحت در سقیفه بود و مصلحت پیروز شد و همچنان ادامه دارد.این دو خط موازی با زاویه ای اندک چنان پیش می روند که در جایی می شوند فاصله میان ظلم و عدالت ، عزت و ذلت ، … و گذشته و حال…امروز با هر عالم ، تاجر ، روشنفکر و مردمی صحبت کنی حقیقت و مسئولیت را می شناسد ولی در عمل مصلحت نمی داند.هم می خواهد دنیا و زینت آنرا داشته باشد و هم می خواهد شعائر مذهبی بی ضرر را یدک بکشد.

بر خلاف عبارت “محب” که مسئولیتی را در خودش ندارد و از جنس احساس است باید “شیعه” باشیم.در اسلام صحبت از شناخت است که ” اگر کسی بمیرد بدون شناختن امام زمانش ، مرگ وی بسان مرده جاهلی است”.شیعه یعنی پیرو.مسئولیت کسی را داریم که در پی او حرکت می کنیم.

برای مطالعه متن کامل سخنرانی دکتر شریعتی کلیک بفرمایید- مسئولیت شیعه بودن

بکوشیم شیعه بی خاصیت و پاستوریزه نباشیم

گاهی اوقات برخی دوستان و نزدیکان و حتی برخی اعضای هیات تحریریه می پرسند که چرا بجای پرداختن به مسائلی که مخاطب زیادی دارند و اصولا در اکثر وب سایتها بدانها پرداخته می شود به مسائل مبتلا به استان می پردازیم.بجای پرداختن به مسائل روزمره که اصولا هیچکس از گفتن چنین حرفهایی دلخوری بدل نمی گیرد و شاید بعبارتی خواندن یا نخواندن اینگونه مطالب فرقی برای کسی ندارد و نه بهشتی اش می کند و نه جهنمی ، برخی مطالب در این سایت مطرح می شوند که چالش برانگیز هستند و طبیعتا برخی افراد ذینفع را عصبانی می کنند چرا که منافعشان به خطر افتاده.

براستی کجای دین مبین اسلام و مذهب  شیعه اجازه سکوت در برابر منکرات را می دهد؟کجای وجدان حکم سکوت در برابر رواج بی قیدی  و بی تفاوتی را در جامعه صادر می کند؟کجای عقل حتی ذره ای به سکوت و سازش با رواج بدی و زشتی در جامعه رضایت می دهد؟حساب و کتاب قبر و قیامت را که کنار بگذاریم مگر این قانون مادی عمل و عکس العمل را می توانیم نادیده بگیریم؟

آن اسلامی که عده ای در دنیا داعیه دار آن شده اند و قرار نیست دل هیچکس را بشکند حتی اگر طرف حق الناس به ضمه اش بود  حتی اگر در جامعه التهاب و فساد ایجاد می کرد از کجای اسلام قرآن و حدیث و نهج البلاغه و حتی اسلام عقلایی استنباط و استخراج شده است؟آن عقل گرایی آمیخته به مصلحت و منفعت که در تمامی احادیث نقل شده از معصومین و در سیره عملی آن بزرگواران بشدت رد شده است چطور توسط برخی ظاهر الصلاه ها توصیه می شود؟

برای خواندن متن کامل مقاله کلیک بفرمایید – بکوشیم شیعه پاستوریزه نباشیم