در 17 سال گذشته چرا کوچکترین اقدامی از سوی مدیران ایرالکو برای کارگران انجام نشده است ؟

چرا علی رغم مجوز کارخانه جدید ،مبنی برجایگزینی ،هر دو کارخانه مشغول به کار هستند ؟

آیا می توان سومدیریت ها را در پشت اشتغال کارگران کارخانه آلومینیوم پنهان نمود؟

چرا کارگران استخدام رسمی در کارخانه جدید وکارگران پیمانکاری در کارخانه قدیم مشغول هستند ؟

چرا برخلاف قانون ومصوبه ،خط تولید دراین محدوده دوبرابر شده است ؟

در چند ماه گذشته که مهلت برای حل مشکل کارگران گرفته شد ،مسئولین ایرالکو چه اقدام مثبتی در حل مشکل کارگران انجام دادند ؟

17 سال قبل برای اولین بار بود که سازمان حفاظت محیط زیست اقدام به طرح شکایت وارائه گزارش کارشناسی در رابطه با مضرات صنایع آلاینده علی الخصوص شرکت آلومینیوم اراک داد که در همان زمان نیز دستگاه قضایی در آستانه صدور رای مبنی بر تعطیلی کارخانه آلومینوم پیش رفت ولی مدیران ایرالکو بهانه کارگران شاغل را مطرح کردند وخواستار دادن مهلت مناسب به کارگران شدند.

در این سالها همواره این مسئله در دستگاه قضایی مطرح بود ولی هیچ گاه به نتیجه مناسبی دست پیدا نکرد تا اینکه در آمار صادره شده شهر اراک در میان 7 شهر آلوده کشور قرار گرفت وآلودگی هوای اراک به نقطه حاد رسید.

از سوی دیگر دستگاه قضایی با حضور علی خاقانی به عنوان دادستان ، جان تازه ای گرفته بود وبا شجاعت پرونده هایی که سالها باقی مانده بودند را به مرحله اجرا دراورد.

شجاعت محسوس دادستان جوان اراک در مواردی سبب شد تا پرونده هایی که سالها خاک می خوردند ونتیجه ای برای شهر در برنداشتند به مرحله اجرا درآیند که این امر در مسایل شهرداری نیز به خوبی قابل احساس است.

از سوی دیگر مسئولین کارخانه اعلام کرده بودند که با مصوبه هیئت دولت قصد دارند کارخانه جدید را جایگزین کارخانه قبلی کنند زیرا کارخانه قدیم قابلیت فیلترینگ ندارد ودرمدت ساخت کارخانه جدید نیز بسیاری از کارگران یا بازنشسته می شوند ویا در صنایع پایین دستی مشغول به کار می شوند تا دراین زمینه مشکلی بوجود نیاید.

از سوی دیگر سازمان محیط زیست با جایگزینی کارخانه جدید به جای قبلی موافقت نمود ولی اجازه دوبرابر شدن تولید این کارخانه با این شرایط در مکان فعلی داده نشد اما پس از ساخت وافتتاح کارخانه قدیم علی رغم تمام تعهدات قبلی ،کارخانه جدید نیز در کنار کارخانه قدیم شروع به کار کرد ونه تنها فکری به حال کارگران نشد بلکه کارگران استخدام رسمی در کارخانه جدید وکارگان پیمانکاری که تضمیین شغلی ندارند در کارخانه قدیم مشغول به کار شدند تا هربار که دادستانی خواست جلوی کار این کارخانه را بگیرد به بهانه کارگران پیمانکاری بتوانند مهلت بگیرند.

در ماه های گذشته نیز که قرار بر بسته شدن خط تولید قدیم بود ،همین بهانه ها عنوان شد وبرای در نظر گرفتن تمهیدات لازم برای کارگران مهلت گرفتند ولی پس از گذشت چند ماه همچنان همان آش وهمان کاسته.

گویا درمدت 17 سال مدیران ایرالکو به دلیل مشغله کاری نتوانسته اند فکری به کار کارگران کنند ویا به دلایل اجتماعی بهترین بهانه را اشتغال کارگران کرده اند تا از زیر بار این مشکلات همواره شانه خالی کنند.

اما آیا بالغ بر 500 هزار نفر از مردم این شهر نباید از ابتدایی ترین حقوق خود که در اصل 50 قانون اساسی نیز ذکر شده است بهره مند شوند که هر بار به بهانه اشتغال کارگاران مهلت دوباره می گیرند ودوباره نیز هیچ تلاشی دراین رابطه انجام نمی دهند.

آیا برای حل مشکل پنهان شدن در پشت اشتغال کارگرانی که 17 سال قبل باید چاره اندیشی می شد شیوه درستی است ؟

آیا به راستی می توان سو مدیریت ها را اینگونه توجیه کرد ؟

اما نقطه امید این امر حضور گسترده رسانه ها برای پاسداری از حقوق کارگران و اتمام حجت دادستانی است که اعلام کرده است نباید حقوق حتی یک کارگر تضییع شود.

منبع : مهرورزان اراک