به گزارش مركزي ديلي و به نقل از صدای شیعه ، رنگ سياه از يک‌سو رنگ پوشش است؛ يعني، رنگ تيره سبب استتار و اختفا مي‌شود و گاه براي چنين امري به کار گرفته مي‌شود. (يادداشت‌هايي در زمينه فرهنگ و تاريخ، ص272.273)

اما از ديگر سو، سياه رنگ هيبت و تشخص است و از اين‌رو، لباس رسمي شخصيت‌ها نوعاً سياه و يا سرمه‌اي سير است، و در نقل‌هاي تاريخي موارد فراواني را مي‌توان يافت که براي نشان دادن هيبت و تشخص فرد، گروه، حکومت يا مسئله‌اي از اين رنگ استفاده ‌شده است.

يکي ديگر از خواص و‌ آثار رنگ سياه، آن است که اين رنگ به صورت طبيعي، رنگي حزن‌آور و دلگير و مناسب عزات و ماتم است. از همين‌رو بسياري از مردم جهان، از اين رنگ به عنوان اظهار غم و اندوه از مرگ دوستان و عزيزان خود سود مي‌‌جويند.

اما بايد توجه داشت که انتخاب رنگ سياه در ايام سوگواري، علاوه بر ويژگي‌هاي فوق، علتي منطقي و عاطفي نيز دارد که عبارت است از اينکه کسي که در ماتم عزيزان خويش، جامه سياه مي‌پوشد و در و ديوار را سياه‌‌پوش مي‌کند، با اين عمل مي‌خواهد بگويد و بفهماند که «تو، مايه روشني چشم من و در حکم فروغ ديدگان من بودي و دفن پيکر تو در دل خاک، بسان افول ماه و خورشيد در چاه ماه مغرب و زندگي را در چشمم تيره و تار ساخته و زمين و زمان را در سياهي و ظلمت فرو برده است».

چنانکه حضرت زهرا «عليه‌السلام» در روز هشتم رحلت حضرت رسول (ص) بر سر قبر آن حضرت رفت و فرياد برآورد «يا ابتاه انقطعتيک الدنيا بانوارها و زوت زهرتها و کانت ببهجتک زاهرة اسوة نهارها، فصار يحکي و حنادسها رطبها و يابسها.. والأسي لازمنا…»(بحارالنوار،ج43،ص174-180)؛ اي پدر! تو رفتي و با رفتن تو، دنيا روشني‌هاي خويش را از ما برگرفت و نعمت و خوشي‌‌اش را از ما دريغ کرد.»

بي مهر رخت، روز مرا نور نمانده است/ وز عمر، مرا جز شب ديجور نمانده است

بنابراين، سياه‌پوشي به دليل رمز و رازي که در اين رنگ نهفته است، ‌به عنوان يک رسم طبيعي و سنت منطقي نشان حزن و اندوه دارد و پيروان اهل‌بيت «عليه‌السلام» در اين ايام عزاداري، لباس سياه بر تن مي‌کنند؛ زيرا لباس سياه، نشانه عشق و دوستي به ساحت آنان، اعلام جانبداري از سرور آزادگان در جبهه ستيز حق و باطل و اظهار تيره شدن آفاق حيات معنوي است.

لباس مشکي در عزاداري امامان نور «عليهم‌السلام» ـ خصوصا سالار شهيدان ـ جسمي تيره، ولي جاني روشن دارد، ظاهر سياه‌پوش است ولي در باطن سپيد و چه خوش گفته است شيخ محمود شبستري در گلشن راز که:
سياهي گر بداني نور ذات است/ به تاريکي درون، آب حيات است
چه گويم که هست اين نکته باريک / شب روشن ميان روز تاريک