10 روز ديگر ، انتخابات است و هنوز هم مي شنوم که بعضي ها مي گويند نمي خواهند رأي دهند.
من ، البته شرکت يا عدم شرکت را دو گزينه اي مي دانم که هر کسي حق دارد يکي را انتخاب کند و از اين منظر ، بر کسي نمي توان خرده گرفت.
اما دليل برخي از آنان مبني بر عدم شرکت را مي توان نقد کرد ؛ آنان سخناتی بدین مضمون مي گويند: ما رأي نمي دهيم تا مشروعيت دولت بعدي زير سؤال برود!

اين هم، البته نظري است اما بد نيست قائلان به اين ديدگاه به 2 نکته زير هم توجه کنند:

1- شما رأي دهيد يا نه ، تعداد پرشماري از مردم ، رأي خواهند داد و دولت بعدي از انتخاباتي برخواهد خاست که اکثر مردم در آن شرکت کرده اند. بنابراين رأي ندادن شما ، فقط حق انتخاب شما را مي گيرد.

2- فرض کنيد که انتخابات با حضور بخش کوچکي از مردم برگزار شود و دولتي بر سر کارآيد که نماينده اقليت است. در چنان صورتي ، رئيس جمهور منتخب اقليت ، آيا بيانيه خواهد داد که «ايها الناس! من مشروع نيستم و مثلاً با 5 درصدآرا انتخاب شده ام ؛بنابراين کنار مي روم!» ؟

اگر چنين باوري داريد – با عرض معذرت – حتماً در اشتباهيد ؛ تجربه کشورهاي متعدد ثابت کرده است ، کساني که با اتکا بر اقليت بر اکثريت حکومت مي کنند ، همواره مي کوشند ضعف پشتوانه مردمي و دموکراتيک خود را با خودرأيي و استبداد جبران کنند.
قطعاً هيچ کس چنان وضعيتي را برنمي تابد.
شما رأي بدهيد يا ندهيد و دولت بعدي ، با کف آرا بر سرکار آيد يا سقف آرا ، مجبوريد در فضاي دولت دهم تنفس کنيد .

حال انتخاب با شماست.

جعفر محمدي – سردبير عصر ایران