صبح روز چهارشنبه 27 مرداد ماه 91 افرادي که از سمت قم و تهران به شهر اراک مي آمدند با صحنه تامل برانگيزي مواجه می شدند ، در مبدأ ورودی شهر تجمع گروهی از كارگران زحمت كش یکی از کارخانجات معروف ايران چهره ای ناخوشایند را رقم میزد. تامل برانگيز است چراكه در شهری كه عنوان صنعتی بودنش در جهان شهره گشته و از فرهنگ سازندگي بهره مند مي باشد و مردمانش آشنا با فرهنگ کار وتلاش هستند دیدن عده ای که در اولین ساعات کاری به جای حضور در کارگاه ها جلوی درب کارخانه تجمع کرده باشند بسیار غم انگیز ومتاثر کننده بود.
به راستی خواسته ها و مطالبات کارگران چه بود که آنان را از فضای تلاش وکار جدا نموده ودست به نمایش ناخوشایند برای بیان نظراتشان کرده بود؟
این مردان پرتلاش و رزم آوران صحنه تولید و دلسوزان خودکفایی كه پيامبر عظيم الشان اسلام به دستانشان بوسه مي زند از صميم جان نگران خبری بودند که مطرح مي شد.
اين خبر تاسف بار كه پس از ماه ها در سال توليد ملي و حمايت از كار و سرمايه ايراني برایشان تجلی می یافت آنها را پريشان و مضطرب نموده بود و لب به اعتراض گشوده بودند تا شايد كسي به فريادشان برسد، آنها به واقع اعتراض اين صنعت كاران گرانقدر به خبر گنگ و مبهمي بود كه مجیط کار و زندگی و همه چیزشان آنان را تحت شعاع قرار داده و روحيه اي بی آینده و بی سرنوشت را نويد مي داد.
خبر تعطیلی و انحلال کمباین سازی اراک!!!!!!
اين خبر فقط دل کارکنان و پرسنل این مجموعه صنعتی را که رشته دراز و گسترده تولیدات صنعتی کشاورزی واشتغال مردان عرصه کشاورزی را در پی دارد جریحه دار نکرد كه همه مردم اراک از شنیدن این خبر متاثر شدند ، همه دست اندرکاران صنعت استان از خبر توقف تولید وانحلال کارخانه کمباین سازی ایران غمگین شدند كارخانه اي كه پيوندي بود ميان صنعت و كشاورزي و افتخاري است براي زندگي مدرن ، ولی این حزن و اندوه مسئولان صنعتی واستانی ما را هم به اندازه دل کاگران و کارکنان کمباین و مردم اراک را ناراحت کرد. به یقین و به قطع یقین می توان دلیل آن را پیدا نمود چرا که این کارگران در درون آتش جمع آوری کارخانه می سوزند و سایرین در کنار این آتش.
حال بايد دانست كه چه كساني و چرا اقدام به پخش خبر انحلال كارخانه اي با اين اهميت را كه به راستي چشم و چراغ بخش کشاورزی در اقتصاد ايران است آنهم در سالهايي كه رهبر فرزانه انقلاب همه را به جهاد اقتصادي و حمايت از توليد ملي رهنمون ساخته است مي نمايند
اگر مالكان آن هستند كه بايد ازآنها پرسيد كه با توجه به سود دهي بالايي که چنین مجموعه ای عظیم واثرگذار در ایران که تولیداتش در عرصه خودکفایی کشاورزی بسیار با ارزش و بالاست ، حتی در صادرات هم حرفي براي گفتن دارد ، چرا تصمیم به تغییر کاربری وفروش این کارخانه گرفته اند. و اگر بخواهد چنین کارخانه و مجموعه عظیمی را در جای دیگری بنا نهند چقدر انرژی و سرمایه بایستی به کار گرفته شود تا جایگاهي این چنین معتبر وگسترده به ویژه در برهه زمانی اخیر را بدست آورد…
پاسخ صاحبان اين كارخانه هم شايد همچون ساير صنايع بي تدبيري دولت در واردات باشد و حتما قرار است از كشور دوست و برادر چين كمباين وارد كنيم كه البته بايد بگويم بهتر است زحمت نكشند و چراكه چند وقت ديگر بايد نان هم از چين وارد كنيم و اگر اينگونه پيش برود ديگر جايي براي توليد ملي نمي ماند.
موضوع بعدي در بخش مدیران و مسئولين ارشد استان مرکزی و مديران صنعتی اين استان است، اگر چه تلاش هایی از سوی استاندار محترم برای حفظ و بقاء این مجموعه صنعتی صورت گرفته ولی گویا به نتیجه نرسیده است. و از آنجائيكه هيچ كس به تنهايي نمي تواند بار سنگين حمايت از توليد ملي و حقوق كارگران زحمت كش را به سر منزل مقصود برساند جادارد نمايندگان محترم مجلس وارد صحنه شوند هرچند كه در واقع خود مابایستی پیش از آنکه موضوع در این حد مطرح نشده مسئله را می بایستی حل میکرد.
در سالی که توجه به تولید، توسعه فضای اشتغال و توجه به سرمایه ها شعار اصلی اش می شود و در مقطعی که تحریم شاخ و برگ صنعتی ما را هر روز تهدید می کند، چه توجیهی برای بیکاری و یا حداقل کم کاری مسئولان صنعتی اقدامات پیشگیرانه انها است. در مجموعه در این مقال نظر به این نیست که کار نشده است بلکه اعتقاد به کم کاری و کم توجهی برای بروز چنین حوادثی است.
رشد و رتبه صنعتی در اراک واستان مرکزی به واسطه چه چیزهایی است، اینکه کارخانه هایش یکی پس از دیگری جا به جا، منحل شوند و یا افزایش نیایند، جمع بندی 5 ساله اخیر در خصوص کارخانجات با سابقه وبا کارکرد چند دهه در اراک واستان چیست؟
دلسوزی کارگران کمباین سازی اراک و تجمع آنان نماد و جلوه ای از دلسوزی مردم اراک ، شهری که در چهار پنج دهه اخیر رشد فزاینده داشته است و در پی آن متحمل مشکلات و رنج هایی هم شده اند، اساسا مگر دولت های سه دهه اخیر و بویژه دولت آقای احمدی نژاد و هر روزش به کار راه اندازی یک پروژه صنعتی نبوده است ؟ چرا ما باید هر هفته یا هر ماه شاهد افت کاری و تعطیلی یکی از واحدهای صنعتی باشیم؟
حضور مدیران ارشد ما در حوزه های اقتصادی و صنعتی زمانی دلگرم کننده است که چراغ خانه ها روشن و امید دل خانواده ها بیشتر شود.
ما خود میدانیم که سال سختی را به واسطه زور و سلطه آمریکا پیش رو داریم، به گفته رهبر معظم انقلاب اسلامی انشالله این پیچ و خم را هم پشت سر خواهیم گذاشت و از تهدید آنان فرصت تکمیل استقلال صنعتی را محکم خواهیم کرد. حمایت و توسعه از تولید ما در بر چیدن کارخانه ها نیست بلکه در افزودن انها وثبات واحدهای قدیمی است.
واما آنچه پیشنهاد می گردد:استاندار دلسوز و مسلط به کار مذاکره و حل مسائلي این چنین ، باز هم مثل گذشته باید آستین ها را بالا بزند وبا پیگیری مقتدرانه اش و با کمک مدیران کارخانجات وصاحبان صنایع،اعضای هیات مدیره اتاق بازرگانی وآحاد مردم آرامش را به قلب مردم اراک و کارکنان دلسوز تنها کارخانه کمباین سازی ایران برگرداندو ثبات و تداوم کار آن استمرار دهد.
بی شک اقدامات سازنده او یادگاری مدیریتی خواهد بود که به عنوان درس برای آیندگان خواهد ماند. کارخانه کمباین سازی در نقطه عطف تجهیزات صنایع کشاورزی است، قدرش را بدانیم وماندگارش کنیم . ما (مو) را می بینیم و شما پیچش ( مو) .فقط می دانیم هیچ سربازی حاضر به تحویل یک وجب از خاک وطنش نیست.